Historia szkoły
Historia szkoły
Budynek szkoły w 1903 roku
W związku z wybudowaniem w latach 1881/82 cukrowni i otwarciem w tym samym czasie linii kolejowej z Torunia do Malborka przez Chełmżę nastąpił rozwój ludnościowy miasta. Dotychczasowe budynki szkolne przy ulicy Tumskiej 10 i 12, w których znajdowały się chełmżyńskie szkoły (katolicka i ewangelicko – żydowska) nie były w stanie pomieścić wzrastającej liczby dzieci i zaszła konieczność wybudowania nowego obiektu szkolnego, który zlokalizowano przy ulicy Hallera 17.
Budowę obecnej Szkoły Podstawowej nr 2 w Chełmży rozpoczęto wiosną, a zakończono jesienią 1898 roku. Nowy budynek posiadał suterenę, parter i dwa piętra i był wówczas najwyższym obiektem świeckim w mieście. W suterenie mieściło się urządzenie centralnego ogrzewania, mieszkanie woźnego oraz pomieszczenia gospodarcze. Na parterze i poszczególnych piętrach było łącznie 18 sal lekcyjnych.
W listopadzie 1898 roku budynek oddano do użytku i przeniesiono tutaj szkołę ewangelicką, wyodrębniono katolicką szkołę dla dziewcząt oraz prywatną szkołę dla dziewcząt oraz Prywatną Szkołę Wyższą Chłopców. W dotychczasowych budynkach przy ulicy Tumskiej pozostawiono katolicką szkołę męską.
Liczba uczniów wszystkich chełmżyńskich szkół szybko wzrastała co spowodowało zwiększenie stopnia organizacyjnego szkoły z czterech (początkowo) do 6 klas w 1905 roku.
Realizowany w owym czasie program nauczania (1919/21) obejmował 12 przedmiotów, a językiem wykładowym był język niemiecki. Ostatnim przedmiotem wykładanym w języku polskim (szkole katolickiej) była do 1906 roku religia. Kiedy jesienią tegoż roku władze pruskie zdecydowały się usunąć język polski z nauczania religii, odpowiedzią wielu uczennic tutejszej szkoły był strajk. Rozpoczął się on 22 października i polegał na odmowie odpowiedzi w języku niemieckim. Akcja protestacyjna trwała 72 dni, a 6 uczennic strajkowało aż do 3 kwietnia 1907 roku.
W 1920 roku Chełmża wróciła do niepodległej Rzeczypospolitej. W okresie międzywojennym szkoła nosiła nr 2 i była siedmioklasową szkołą żeńską. Obowiązek szkolny obejmował wówczas dzieci w wieku 7 – 14 lat. Po ukończeniu 14 roku życia dzieci opuszczały szkołę niezależnie od tego, do której uczęszczały klasy.
Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Chełmży we wrześniu 1939r. wszystkie polskie szkoły zostały zamknięte, a nauczyciele zwolnieni. Na ich miejsce już w październiku 1939 roku utworzono szkoły niemieckie , a obowiązkiem szkolnym objęto dzieci w wieku 6 – 14 lat.
24 stycznia 1945 roku Chełmża została wyzwolona. Dokładnie w miesiąc później w ówczesnym Inspektoracie Szkolnym w Toruniu pojawił się Paweł Buchholtz, przedwojenny pracownik szkoły, który otrzymał zadanie organizacji życia szkolnego w Chełmży.
Szkoła Podstawowa nr 2 „ ruszyła” w marcu 1945 roku, po opuszczeniu gmachu przez rannych żołnierzy sowieckich. W kwietniu uruchomiono dodatkowo szkołę dla pracujących.
W 1948 roku nastąpiła w życiu szkoły wielka zmiana. Dzisiejsza SP 2 przestała być szkołą wyłącznie dla dziewcząt, a stała się szkołą koedukacyjną. Kolejne lata nie przyniosły wielu zmian w życiu szkoły. Polegały one głównie na dostosowaniu sal lekcyjnych do nowych potrzeb edukacyjnych (założenie radiowęzła, stworzenie klasopracowni itp.).
W 1970 roku szkole nadano imię I Armii Wojska Polskiego. Kolejna reforma edukacji spowodowała przekształcenie zakładu w Zbiorczą Szkołę Gminną, a co za tym idzie znaczny wzrost liczebności uczniów. Stan taki trwał aż do lat 90 – tych.
W połowie lat 70 – tych dokonano największej inwestycji w dziejach powojennych – w czynie społecznym i ze składek społecznych wybudowano salę gimnastyczną.
